Voeger maakte ik panorama-dia’s. 3 beelden die NIET overlapten maar nauwkeurig aansloten. Ze werden gepresenteerd met 3 diaprojectoren. Een hoop gedoe.
Nu gaat alles digitaal: Camera rechtop (portrait stand) en klik klik klik 7-8 keer. Niet teveel want dan wordt het panorama heel breed maar te smal in hoogte.
Maar panorama’s kun je ook vertikaal maken (een toren, een kloof enz.) en je kunt het ook nog mixen: een aantal rijen horizontaal die je vertikaal onder elkaar zet.
Mijn vraag was: “Hoeveel kan de computer aan?” “Wanneer loop je tegen de grenzen aan?” Na een wandeling naar een vulkaan krater in Lanzarote dacht ik het maar eens uit te proberen. Ik had geen statief dus alles uit de hand . . . klik klik klik van boven naar beneden en daarna – iets naar links – weer klik klik klik van boven naar beneden en weer terug. Zo eindigde ik met 49 opnamen.
Maar kan de computer dat aan? Nou Lightroom kon er geen wijs uit worden, Photoshop ook niet maar PTgui, een speciale panorama-editor kon het wel aan. Hier is de foto van mijn schermen toen het programma aan het rekenen was. Twee uur lang, met 49 RAW-opnamen.
Ik werkte uit de hand en nogal slordig want de opnamen waren op de manier, zoals hieronder op de foto, genomen. Wel veel overlap want ik dacht dat dat het resultaat beter zou maken.
En vervolgens gaat het programma het panorama samenstellen. Het eindresultaat, weliswaar voor een andere serie, ziet er vervolgens zo uit. Het had ook met veel minder opnamen gekund maar het was het experiment waard, vond ik.
Het is ook mogelijk om VERTIKALE panorama’s samen te stellen. Een voorbeeld:
Dit vertikale panorama is na het “Stitchen” nabewerkt voor contrast en plaatselijk voor belichting. De kerk is daarna weer rechtgezet. Twee foto’s in landschaps formaat leveren zo een vierkant eindresultaat. Dat komt door de ruime overlapping van de twee foto’s.